یاسمن

همه چیز از یک فال شروع شد و یک لبخند. ‏‏ هیچ وقت اولین باری که دیدمش را از یاد نمی برم. ‏‏ حدود ساعت 8 شب بود. ‏‏ روبروی یک قنّادی، دخترکی با لباسی شبیه به روپوش مدرسه، دخترکی که تا مرا دید دوید و آمد جلو و فال تعارف کرد. ‏‏

‏-سلام
‏-سلام
‏- خوبی؟ اسمت چیه؟
‏- یاسمن

‏-یاسمن فالات دونه ای چنده؟

‏-هر چقد دادی... ‏‏

دست کردم توی جیبم و به سختی 100 تومن پیدا کردم و دادم و یک فال برداشتم. ‏‏
درست در همان لحظاتی که من سعی می کردم برایش پول پیدا کنم و زیر چشمی می پاییدمش سرش را انداخت پایین و تمرکز کرد بعد با لحن عجیبی گفت: ‏‏
‏-عمووووو
جانم... ‏‏-
پول می دی برای خودم شیرینی بخرم؟-

ماهرانه بود، اما من دستش را خوانده بودم، خیلی محکم گفتم: ‏‏
نه من از این کارا نمی کنم. ‏‏ یاسمن چند سالته؟
[سکوت] -
مدرسه می ری؟ -
[سکوت] -

سرش را پایین انداخته بود، به حالت قهر و سکوت... ‏‏
متوجه منظورش شدم. ‏‏
باشه هر جور میلته، خدافظ. ‏‏ -
خیلی خونسرد راهم را گرفتم و رفتم و اینطور بود که این بازی شروع شد. ‏‏
خیلی زود بعد از آن دیدمش. ‏‏ از دور مرا دید و دوباره خودش را آماده کرد، درست وقتی رسیدم روبروی قنّادی، پرید جلویم و یک نوع از شیرینی های داخل ویترین را نشانم داد و گفت: ‏‏
از اونا می خوام... ‏‏ -
واقعاً حرفه ای بود. ‏‏ اما باز هم من کوتاه نیامدم و گفتم: ‏‏
یاسمن من از این کارا نمی کنم، پول ندارم. ‏‏ -
زیر لب غر غر کرد و بعد دوباره شروع کردم به سوال کردن. ‏‏
فهمیدم که 7 ساله است و مدرسه نمی رود. ‏‏ اما چند بار دیگر رفتم و آمدم و فال خریدم تا فهمیدم که تنها نیست و با فامیل ها و برادرهایش کار می کند. ‏‏ هر روز ساعت 4، 5 بعد از ظهر می آید تا 11، 12 شب که برادرانش می آیند دنبالش. ‏‏
هر بار که یاسمن را می بینم برایم برنامه ای چیده است، اسم خواهر ها و برادرهایش را راست و دروغ قاطی می کند و می گوید، آن اوایل اسم خودش را هم هر بار یک چیز می گفت، یک بار هم فالی را که از او خریده بودم از دستم قاپید و فرار کرد. ‏‏ هر چند که دفعه بعد که دیدمش فال را پس داد. ‏‏
بازی غریبیست، نمی دانم من بازیگردانم یا او، الآن چون دیگر از او فال نمی خرم تحویلم نمی گیرد. ‏‏ حقم دارد. ‏‏ یک بار درست جلوی چشمم در 3 دقیقه 1000 تومن درآورد. ‏‏ دو پسر 20، 25 ساله که یکیشان تا یاسمن را دید دست کرد در جیبش و بدون آن که فال بخرد 200 تومن به او داد و رفت. ‏‏ برق را در چشمان یاسمن دیدم سریع دوید و رفت کنار آن پسر، شروع کرد به تنه زدن به او و از همان حرفهای همیشگی، بعد از چند قدم پسر ایستاد و یک فال را 800 تومن از او خرید. ‏‏

کارگر قنّادی می گفت او تنها نیست و هراز گاهی با خودش افراد دیگری را هم می آورد. ‏‏ خودم هم دو پسرخاله اش را که گاهی می آیند دیده ام، اسم پسرخاله بزرگتر احمد شاه است و اسم پسر خاله کوچکتر ساحل. ‏‏ احمد شاه پسر بسیار مودبی است، درست برعکس یاسمن، و صادقانه برخورد می کند. ‏‏ احمد شاه کلاس چهارم است و می گوید معدلش بیست است. ‏‏ ‏‏
‏‏ ‏‏

احمد شاه می گوید بعضی روزها یاسمن تا 25 هزار تومن در می آورد. ‏‏ این برای یک فال فروش که معمولاً در تهران بین 7 تا 10 هزار تومن درآمدش است، مبلغ زیادی است. ‏‏ هر سه، بچه های بسیار زرنگی هستند و مهربان، البته شیطنت یاسمن جای خودش را دارد. ‏‏
‏‏ یک بار هم هر سه مرا پفک مهمان کردند، پفکی که هنوز مزه اش زیر دندانم است. ‏‏ خدا هر سه اشان را نگه دارد، امیدوارم روزی یاسمن هم به مدرسه برود. ‏‏